En is het dan allemaal rozengeur en maneschijn? Nee, vanmiddag zit ik op een stoel. Ik kan even niet meer. Ben op. Te veel gegeven. De afgelopen tijd te veel gedaan en lange dagen gemaakt. Wilskracht versus wat eigenlijk goed voor me is. 

Dingen achter de schermen. Druk doende. Werk. vooral ook. Niet direct zichtbaar voor de buitenwereld. En dan is er ook nog een hoop te doen als ondernemer. Een gepuzzel soms. Wel leuk om uit te vogelen. Niet altijd even efficiënt.

En dat eist z’n tol. Ik probeer door te gaan, dingen te doen die wel gaan. Want dat heb ik inmiddels wel geleerd. Ik hoop het zo vlot te trekken. Maar ook daar zitten grenzen aan. Het gaat even niet. M’n hoofd zit vol. Tranen zitten hoog. Omdat ik het niet leuk vind. Omdat ik wil dat het wel gaat. Dat het was zoals vroeger. Toen ik mijn hand nergens voor omdraaide. 

En dan is er ook weer het besef, dat ik dat dus helemaal niet wil. Dat ik eigenlijk wel tevreden ben met hoe het is. Dat ik liever nu heb dan toen. Ja ik verlang op dit soort momenten of dagen naar die tomeloze energie. Dat oneindige enthousiasme. De moeiteloosheid. Die blijheid en vrolijkheid.

Zorgen voor mezelf. Elke keer komt het daar weer op neer. Lief zijn voor mezelf. Mezelf de ruimte gunnen om weer op te laden. Op adem te komen. Aanvaarden dat dit onderdeel is van mij. Zien dat er nog altijd verbetering zit in mijn hersteltijd. Weten dat waar ik naar verlang er is wanneer ik ervoor zorg dat ik me goed voel. 

Ik heb het inmiddels tot een kunst verheven. Een soort spel van gemaakt met mezelf. Mezelf uitdagen op een goede manier. Zorgen dat m’n batterij opgeladen is, vol blijft. Doen wat goed voelt staat zo haaks op hoe ik vele jaren heb geleefd. Maar nu is het roer om. 

En ja dan is het eigenlijk toch rozengeur en maneschijn. Want ik volg m’n hart. Mijn gevoel. Doe wat me plezier geeft. Ik kan niet anders. En dat raakt me. Ontroert me. Dit is mijn weg. Want mezelf staande houden, dat heb ik te lang gedaan. Nu is het tijd om mijn leven te leven. 

En die contrasten? Door de contrasten weet ik dat ik leef, en kan ik het des te meer waarderen als het weer goed gaat. Alles gaat voorbij. Alles is in beweging. Het leven is beweging.