Het laatste weekend van m’n zomervakantie zeilen met een groepje vrienden. In de stilte van de ochtend kijk ik uit over het vlakke water. De rest ligt nog te slapen. De zon weerspiegelt de wereld om me heen. Langzaam zie ik de damp boven het meer optrekken. Ik weet even niet wat te doen en wil naar m’n telefoon grijpen. 

Ik wil iets te doen hebben. Want het voelt gewoon even ontzettend ongemakkelijk om daar te zitten en niks te doen. En ik vind daar van alles van. Voel me geconditioneerd door m’n telefoon omdat ik wilde kijken of er nog berichten waren. Of zoiets. Als ik maar wat om handen had. Iets. Gewoon iets te doen. 

Wonderlijk dat zodra we onrust of in dit geval het ongemak van even ‘niks doen’ voelen dat we dan gelijk die leegte op willen vullen. We zijn zo gewoon om de stille, rustige momenten in ons leven op te vullen door wat te doen. En grijpen dan naar de telefoon, bladeren wat in een tijdschrift, beginnen een praatje of…. als er maar geen stilte valt.

We zijn zo gewend om steeds maar en elk moment wat te doen te hebben. Dat het moeite kost om even niks te doen. Te ontspannen. Gelukkig had ik vrij snel door dat ik ongemak ervaarde door de prachtige mooie serene stilte zoals ik die die morgen aantrof. Omringt door rust, was ik even onrustig omdat ik er even geen handen en voeten aan wist te geven. Tot het moment dat ik ontdekte wat ik aan het doen was. 

En toen gaf ik me eraan over. Leunde letterlijk achterover. Plantte m’n voeten op het bankje tegenover me. Liet m’n schouders zakken, haalde even diep adem en nam de rust en stilte even helemaal in me op. Ik kon me geen betere plek wensen om stil te zijn met de stilte.

Het grappige? Uiteindelijk bleek het helemaal niet zo stil. Er gebeurde een hoop. Naast onze boot was een jongetje aan het vissen met een hengel van z’n opa. Even verderop werd er naast de boot een ontbijt klaargemaakt. Kwam de wind en kwamen er rimpeltjes op het water. Zag ik steeds meer bootjes met zeiltjes in de verte uitvaren. Op weg naar een mooie dag die zich langzaam ontvouwde. 

Zielsgelukkig zat ik daar in m’n eentje te zijn. 

Ik vulde de leegte niet op. En in de stilte kwamen er vanuit het niets gedachten en ideeën in me op. Gewoon omdat het rationele vermogen even staat geparkeerd en de ziel de ruimte krijgt om van zich te laten horen. Juist dan vallen ingevingen, inzichten je vaak in. 

Bij mij viel er een ook kwartje. Om vaker naar de stilte te luisteren. Zodat ik nog beter mezelf kan horen en zo m’n batterij opgeladen houd. En vooral ook dat ik daardoor energie over houd om dat te doen waar ik blij van word. Het is een kwartje wat ik ken. Die weer even in de herhaling kwam. Een vriendelijke herinnering, als een streling van het zonlicht op een mooie zomerse morgen.

Heb jij dat ook dat er kwartjes vallen als je vrij bent of even niets doet? Leuk als je het hieronder deelt.

Hartegroet,

Esther

In de stilte van de ochtend
kijk ik uit over het water
bewaar ik het doen even voor later
trekken gedachten op
zoals de flarden mist boven het meer
ontstaat er weer ruimte
popt er zomaar
iets in me op
wat ik eerder niet zag
wordt zichtbaar
-Esther