Vorige week ging ik het buurtkrantje ophalen. Gemaakt door buurtbewoners en verspreid door andere buurtbewoners. Degene die open deed zei: hee meis, tijd niet gezien. Hoe gaat het met je? Goed, zei ik. Ben lekker bezig met m’n bedrijf. Met jou ook alles goed? Ja, zei ze, we hebben je lang niet gezien.
Inderdaad, ik weet ook eigenlijk niet waarom gaf ik aan. Behalve dat ik werkzaamheden heb overgedragen en hier dus niet zo vaak meer hoef te zijn. Oh, dat wist ik niet, zei ze. En ik vertelde haar over mijn keuzes. Dat ik met aantal activiteiten ben gestopt om zo tijd vrij te maken om meer voor en aan mijn bedrijf te werken.
Eenmaal thuis dacht ik, waarom zeg ik dat het goed gaat? Het is een automatisme dat ik het vaker niet dan wel deel hoe het echt gaat. Niet willen zeuren, klagen. Maar hoe het echt gaat vandaag? Geestelijk gaat het goed met me, echt. Alleen lichamelijk wat minder. Ik stond die dag op met hoofdpijn en zat niet zo hoog in m’n energie.
Niet echt een lekkere dag zou je kunnen zeggen. Ik noem het een rustig aan dagje. Ik bewust kies de dingen van m’n to do lijstje te doen die wél gaan in plaats van te kijken naar wat prioriteit heeft. En ik ga dus wat trager. Alleen dat langzamer moeten gaan, dat heb ik de laatste tijd weer vaker. Ook door klachten die ik rondom de burn-out had.
Het gevoel dat ik op ben, steekt vaker de kop op. Het enige wat ik dan kan doen is bewust m’n energie verdelen. Ik vertraag, ga langzamer om zo de rust in mezelf te kunnen bewaren. Om te voorkomen dat ik overloop. Dat de balans echt de verkeerde kant op gaat. En omdat ik weet dat ik me zo het snelste weer goed voel.
En ineens dacht ik, ja misschien is is ook de reden waarom ik 7 dagen vertragen heb ontwikkeld. Dat ik iets heb gecreëerd waar onbewust waar mijn eigen behoefte ligt. Omdat ik elke keer weer merk hoeveel goed het doet om rustiger aan te gaan. Hoe belangrijk het is om de rust in jezelf te bewaren. Helemaal in deze tijd. Omdat we soms mee worden gesleurd in wat er op ons af komt. En dat we automatisch reageren en daarin meegaan.
Rust inbouwen helpt. En van daar uit handelen helpt je de situatie beter te overzien. Haalt de spanning er vanaf en verlaagt je gevoel van stress. Ik doe het vaak een stapje langzamer gaan. Zo vaak dat het een gewoonte is geworden. Een automatisme of keuze, wat op dat moment nodig is.
Zo is misschien ook het niet altijd laten zien hoe het echt met me gaat, een keuze. Omdat ik liever lichtheid en een lach de wereld in slinger. Omdat alles wat je aandacht geeft groeit. En ik verlang naar meer licht of lichtheid en luchtigheid in deze tijd. Dat we meer in harmonie met elkaar mogen zijn en leven.
Door m’n pas te vertragen en me te richten op wat me goed doet, verschuiven de dingen die ik minder fijn vind naar de achtergrond of verdwijnen ze. En voel ik me ook blijer. Win- win zeg ik 😉 Dus doe meer waar je blij van wordt. En voel je daar vooral niet schuldig over. Want je maakt er de hele wereld een stukje mooier mee.
Heb het goed!
Hartegroet,
Esther
Geef een reactie